��������
1991 Α�χετυπικά Είδωλα

Δεν είναι δÏ�σκολο να σε κερδίσει η ζωγραφική  του Νικήτα  Φλέσσα. ΔÏ�σκολο  είναι εσÏ� να την κερδίσεις, να διαβείς  με την αίσθηση πρÏŽτα, Ï�στερα με τη νÏŒηση – ÏŒταν κι ÏŒπου χρειάζεται – πίσω απÏŒ τα επιφαινÏŒμενα που προσδιορίζουν τα θέματά του.

Αντικείμενα  της καθημερινÏŒτητας και της εξοικειωμένης συναναστροφής, πράγματα  συνηθισμένα, απτά , τυχαία, προσπελάσιμα  Î® περιθωριοποιοÏ�μενα  γρήγορα απÏŒ το βλέμμα , έλκουν την προσοχή του  Νικήτα Φλέσσα. ΚαρποδÏŒχες κι  αθοστήλες , φυλλÏŽματα και ακινητοποιημένα  στον χρÏŒνο θροÏŠσματα  , ψίθυροι  και λαμπυρίσματα βοτσάλων της ακτής, σÏŽματα γήινα και μετουσιωμένα  ÏŒπως οι χαμηλές φλÏŒγες μιας ÏŽρας σιωπηλής.
Για τον Νικήτα Φλέσσα, ο τρÏŒπος  της ιχνηλασίας  και της ανάδυσης απÏŒ το βάθος της μνήμης  και του υποσυνειδήτου ÏŒλων αυτÏŽν των εικÏŒνων , μεταφέρεται στις επιφάνειες ως άσκηση αυτογνωσίας. Οι μορφές μεταγγίζουν  το «χημικÏŒ» τους σθένος  ως απÏŒσταγμα βιωμάτων  και φθÏŒγγων της φαντασίας  στο βλέμμα του θεατή , που τις υποδέχεται  απρÏŒσμενα , για να τις επανανακαλÏ�ψει και να τις φορτίσει  με τις δικές του συγκινήσεις. Κι  ÏŒμως , η ζωγραφική  του Νικήτα Φλέσσα δεν κινητοποιηθεί το συναίσθημα μÏŒνον  αλλά και μια  πνευματική διεργασÎ¯α  . Γιατί απÏŒ τα  ταπεινÏŒτερα  των ορωμένων  που ο καλλιτέχνης  επιλέγει να εκφράσει, παραπέμπει  σε « αρχετυπικά είδωλα» ενÏŒς κÏŒσμου λησμονημένου, διαθέτοντας παράλληλα την ευχέρεια και την ικανÏŒτητα  μέσα απ’ αυτÏŒν να ανάγεται στην πρωτογένεια των αισθημάτων, που αναπηδοÏ�ν  με διαÏ�γεια και εκδηλÏŽνουν  με διαφάνεια  ÏŒλη την κλίμακα των αποχρÏŽσεÏŽν τους.
Η σχεδιαστική απÏŒδοση των μορφÏŽν του Νικήτα Φλέσσα , αναδεικνÏ�εται μέσα απÏŒ μια μικρογραφική αντίληψη. Αντίθετα  η χρωματική του τÏŒλμη και οι έντονες αντιστίξεις   που αυτή περιλαμβάνει , δημιουργοÏ�ν  τις προÏ‹ποθέσεις  ενÏŒς υπερρεαλιστικοÏ�  άλματος, καθÏŽς παράλληλα  οι ÏŒγκοι του αλλοÏ� σμικρÏ�νονται, τις περισσÏŒτερες φορές ÏŒμως μεγιστοποιοÏ�νται, διαστέλλοντας με ψυχικÏŒ παλμÏŒ τις φωτογενείς λεπτομέρειες, αλλά και τις δήθεν τυχαίες συνευρέσεις αυτÏŽν του των «ειδÏŽλων»
ΔιερευνÏŽντας   κανείς τα έργα του Νικήτα Φλέσσα  Î­χει την εντÏ�πωση ÏŒτι παρασÏ�ρεται απÏŒ τον υπÏŒγειο κυματισμÏŒ της ανεπίληπτης πινελιάς, που ακολουθεί βυζαντινίζοντες αναβαθμοÏ�ς υποβάλλοντας μια τελετουργική διάσταση η οποία επιτείνεται απÏŒ τον τρÏŒπο διαστρωμάτωσης, απÏŒ την δομή επίσης, αλλά και απÏŒ τη συνολικÏŒτερη ανάπτυξη της κάθε σÏ�νθεσης.
Μέσα στη ζωγραφική του συγχωνεÏ�ονται αρκετές απÏŒ τις φάσεις  της νεÏŽτερης τέχνης καθÏŽς το σχέδιο, μα κυρίως το χρÏŽμα του , γεμάτα δÏ�ναμη, ακρίβεια και εκτυφλωτική ένταση, απαυγάζουν εσωτερική αλήθεια και βαθÏ�τερη καλλιέργεια, πράγμα  που υποδηλÏŽνει, πέρα απÏŒ τη δεξιοσÏ�νη, ανεπιτήδευτο  Ï�φος και μια ηθική στάση απέναντι στα διλήμματα που θέτει η εποχή μας.
Είτε φωβιστικές , είτε εξπρεσιονιστικές εκδοχές κι αν διακρίνει κανείς στον σχεδÏŒν φορμαλιστικÏŒ ρεαλισμÏŒ του Νικήτα Φλέσσα ένα είναι σίγουρο. ÎŒτι έχει να κάνει με μια ρωμαλέα , ποιοτική δουλεία , διεκπεραιωμένη μέσα απÏŒ ένα εξομολογητικÏŒ , συγκρατημένο τÏŒνο , που ο λυρισμÏŒς του είναι λακωνικÏŒς χωρίς να του λείπει ένα πλοÏ�σιο υπέδαφος.
Σαν τα πολÏ�τιμα ορυκτά  κοιτάσματα που πρέπει να πέσει πάνω τους ιδιαίτερο φως για να αναδειχθοÏ�ν. Διαφορετικά  παραμένουν στη σιωπή , σαν τα σÏŽματα των μνημειωμένων τραυμάτων και των φευγαλέων θαυμάτων μιας λήθης που επουλÏŽνει, ερήμην μας τα εφήμερα.

Αθηνα Σχινά
ΙστορικÏŒς Τέχνης