1991 ΑÏ�χετυπικά ΕίδωλαΔεν είναι δÏ�σκολο να σε κερδίσει η ζωγραφική του Νικήτα ΦλÎσσα. ΔÏ�σκολο είναι εσÏ� να την κερδίσεις, να διαβείς με την αίσθηση πρÏŽτα, Ï�στερα με τη νÏŒηση – ÏŒταν κι ÏŒπου χρειάζεται – πίσω απÏŒ τα επιφαινÏŒμενα που προσδιορίζουν τα θÎματά του.
Αντικείμενα της καθημερινÏŒτητας και της εξοικειωμÎνης συναναστροφής, πράγματα συνηθισμÎνα, απτά , τυχαία, προσπελάσιμα ή περιθωριοποιοÏ�μενα γρήγορα απÏŒ το βλÎμμα , Îλκουν την προσοχή του Νικήτα ΦλÎσσα. ΚαρποδÏŒχες κι αθοστήλες , φυλλÏŽματα και ακινητοποιημÎνα στον χρÏŒνο θροÏŠσματα , ψίθυροι και λαμπυρίσματα βοτσάλων της ακτής, σÏŽματα γήινα και μετουσιωμÎνα ÏŒπως οι χαμηλÎς φλÏŒγες μιας ÏŽρας σιωπηλής.
Για τον Νικήτα ΦλÎσσα, ο τρÏŒπος της ιχνηλασίας και της ανάδυσης απÏŒ το βάθος της μνήμης και του υποσυνειδήτου ÏŒλων αυτÏŽν των εικÏŒνων , μεταφÎρεται στις επιφάνειες ως άσκηση αυτογνωσίας. Οι μορφÎς μεταγγίζουν το «χημικÏŒ» τους σθÎνος ως απÏŒσταγμα βιωμάτων και φθÏŒγγων της φαντασίας στο βλÎμμα του θεατή , που τις υποδÎχεται απρÏŒσμενα , για να τις επανανακαλÏ�ψει και να τις φορτίσει με τις δικÎς του συγκινήσεις. Κι ÏŒμως , η ζωγραφική του Νικήτα ΦλÎσσα δεν κινητοποιηθεί το συναίσθημα μÏŒνον αλλά και μια πνευματική διεργασία . Γιατί απÏŒ τα ταπεινÏŒτερα των ορωμÎνων που ο καλλιτÎχνης επιλÎγει να εκφράσει, παραπÎμπει σε « αρχετυπικά είδωλα» ενÏŒς κÏŒσμου λησμονημÎνου, διαθÎτοντας παράλληλα την ευχÎρεια και την ικανÏŒτητα μÎσα απ’ αυτÏŒν να ανάγεται στην πρωτογÎνεια των αισθημάτων, που αναπηδοÏ�ν με διαÏ�γεια και εκδηλÏŽνουν με διαφάνεια ÏŒλη την κλίμακα των αποχρÏŽσεÏŽν τους.
Η σχεδιαστική απÏŒδοση των μορφÏŽν του Νικήτα ΦλÎσσα , αναδεικνÏ�εται μÎσα απÏŒ μια μικρογραφική αντίληψη. Αντίθετα η χρωματική του τÏŒλμη και οι Îντονες αντιστίξεις που αυτή περιλαμβάνει , δημιουργοÏ�ν τις προÏ‹ποθÎσεις ενÏŒς υπερρεαλιστικοÏ� άλματος, καθÏŽς παράλληλα οι ÏŒγκοι του αλλοÏ� σμικρÏ�νονται, τις περισσÏŒτερες φορÎς ÏŒμως μεγιστοποιοÏ�νται, διαστÎλλοντας με ψυχικÏŒ παλμÏŒ τις φωτογενείς λεπτομÎρειες, αλλά και τις δήθεν τυχαίες συνευρÎσεις αυτÏŽν του των «ειδÏŽλων»
ΔιερευνÏŽντας κανείς τα Îργα του Νικήτα ΦλÎσσα Îχει την εντÏ�πωση ÏŒτι παρασÏ�ρεται απÏŒ τον υπÏŒγειο κυματισμÏŒ της ανεπίληπτης πινελιάς, που ακολουθεί βυζαντινίζοντες αναβαθμοÏ�ς υποβάλλοντας μια τελετουργική διάσταση η οποία επιτείνεται απÏŒ τον τρÏŒπο διαστρωμάτωσης, απÏŒ την δομή επίσης, αλλά και απÏŒ τη συνολικÏŒτερη ανάπτυξη της κάθε σÏ�νθεσης.
ΜÎσα στη ζωγραφική του συγχωνεÏ�ονται αρκετÎς απÏŒ τις φάσεις της νεÏŽτερης τÎχνης καθÏŽς το σχÎδιο, μα κυρίως το χρÏŽμα του , γεμάτα δÏ�ναμη, ακρίβεια και εκτυφλωτική Îνταση, απαυγάζουν εσωτερική αλήθεια και βαθÏ�τερη καλλιÎργεια, πράγμα που υποδηλÏŽνει, πÎρα απÏŒ τη δεξιοσÏ�νη, ανεπιτήδευτο Ï�φος και μια ηθική στάση απÎναντι στα διλήμματα που θÎτει η εποχή μας.
Είτε φωβιστικÎς , είτε εξπρεσιονιστικÎς εκδοχÎς κι αν διακρίνει κανείς στον σχεδÏŒν φορμαλιστικÏŒ ρεαλισμÏŒ του Νικήτα ΦλÎσσα Îνα είναι σίγουρο. ÎŒτι Îχει να κάνει με μια ρωμαλÎα , ποιοτική δουλεία , διεκπεραιωμÎνη μÎσα απÏŒ Îνα εξομολογητικÏŒ , συγκρατημÎνο τÏŒνο , που ο λυρισμÏŒς του είναι λακωνικÏŒς χωρίς να του λείπει Îνα πλοÏ�σιο υπÎδαφος.
Σαν τα πολÏ�τιμα ορυκτά κοιτάσματα που πρÎπει να πÎσει πάνω τους ιδιαίτερο φως για να αναδειχθοÏ�ν. Διαφορετικά παραμÎνουν στη σιωπή , σαν τα σÏŽματα των μνημειωμÎνων τραυμάτων και των φευγαλÎων θαυμάτων μιας λήθης που επουλÏŽνει, ερήμην μας τα εφήμερα.
Αθηνα Σχινά
ΙστορικÏŒς ΤÎχνης